نقد فیلم دولیتل (Dolittle) | برسی نکات مهم این فیلم | Dolittle 2020

سلام به شما محتوا گران عزیز . به سایت محتواگرشو خوش آمدید. در این مقاله قرار است به نقد فیلم دولیتل (Dolittle) بپردازیم.

 پس در نقد فیلم دولیتل (Dolittle) ، برسی مفهوم خاص این فیلم (+) همراه ما باشید.

اگر دوست دارید این فیلم برای شما اسپویل نشود لطفا این فیلم را تماشا کنید و سپس نقد فیلم دولیتل (Dolittle) را بخوانید.

درباره ی این فیلم | نقد فیلم دولیتل (Dolittle)

فیلم با تصویری از دکتر جان دولیتل آغاز می‌شود؛ مردی گوشه‌گیر که پس از مرگ همسرش در عمارت بزرگ و پرحیوان خود پناه گرفته است. در قاب نخستین، نور سرد از پنجره‌های بلند به داخل می‌تابد، حیوانات در سکوتی عجیب به او نگاه می‌کنند، و دولیتل با ریشی آشفته و چشمانی خسته، همچون سایه‌ای از گذشته‌ی باشکوهش دیده می‌شود. این تصویر، هم‌زمان حس تنهایی و رازآلودگی را برمی‌انگیزد و مخاطب را وارد جهانی می‌کند که قرار است میان خیال و واقعیت در نوسان باشد.

درباره داستان و روایت

روایت فیلم بر اساس ماجراجویی دکتر دولیتل شکل می‌گیرد: او باید برای نجات ملکه انگلستان، سفری پرخطر را آغاز کند تا گیاهی افسانه‌ای را بیابد. داستان در سطح، ماجرایی کودکانه و پرهیجان است، اما در اجرا دچار آشفتگی می‌شود.

ریتم روایت گاه شتاب‌زده و گاه کند است؛ انسجامی که می‌توانست از دل قصه‌های هوگ لافتینگ بیرون بیاید، در فیلم پراکنده و بی‌تمرکز جلوه می‌کند. با این حال، لحظات طنز و تعامل با حیوانات، کششی کودکانه و سرگرم‌کننده ایجاد می‌کند.

در ادامه با نقد فیلم دولیتل (Dolittle) همراه محتواگرشو باشید.

نکاتی درباره عوامل این فیلم | نقد فیلم دولیتل (Dolittle)

استیون گاگان، کارگردان فیلم، که پیش‌تر در ژانرهای جدی‌تر مانند Syriana شناخته شده بود، در اینجا تلاش می‌کند جهانی فانتزی و کودکانه بسازد. سبک بصری او پرزرق‌وبرق است، اما گاه فاقد هماهنگی در ریتم صحنه‌هاست. میزانسن‌ها اغلب شلوغ و پرجزئیات‌اند، اما به‌جای خلق انسجام، بیشتر به آشفتگی بصری می‌انجامند.

فیلم‌برداری گی‌یرمو ناوارو، با رنگ‌های اشباع و نورپردازی پرکنتراست، جهانی پر از جادو و اغراق می‌سازد.

قاب‌ها اغلب وسیع و پر از حرکت‌اند، اما در برخی لحظات، دوربین بیش از حد به جلوه‌های ویژه وابسته می‌شود و حس واقعیت را از دست می‌دهد. ترکیب‌بندی بصری، هرچند چشم‌نواز، گاه بیش از حد مصنوعی جلوه می‌کند.

شخصیت‌پردازی فیلم

دکتر دولیتل، با بازی رابرت داونی جونیور، شخصیتی است که میان نابغه‌ای عجیب و انسانی آسیب‌دیده در نوسان است. او توانایی ارتباط با حیوانات را دارد، اما درونش پر از زخم‌های عاطفی است.

شخصیت‌های حیوانی، هرکدام با صداپیشگی ستارگان بزرگ (از رامی ملک تا سلنا گومز)، ویژگی‌های خاص خود را دارند: ببر عصبی، گوریل ترسو، و طوطی خردمند.

شخصیت‌های انسانی فرعی، مانند کاپیتان راسوولی (آنتونیو باندراس) یا دکتر بدطینت (مایکل شین)، بیشتر به‌عنوان تیپ‌های داستانی عمل می‌کنند تا شخصیت‌های عمیق.

در ادامه با نقد فیلم دولیتل (Dolittle) همراه محتواگرشو باشید.

موسیقی و تدوین | نقد فیلم دولیتل (Dolittle)

موسیقی دنی الفمن، با تم‌های پرهیجان و ارکسترال، فضای ماجراجویانه فیلم را تقویت می‌کند. طراحی صدا، با ترکیب صداهای حیوانات و جلوه‌های ویژه، جهانی پرجنب‌وجوش می‌سازد. سکوت‌ها کمتر به کار گرفته می‌شوند، و فیلم بیشتر بر هیاهو و انرژی صوتی متکی است.

تدوین فیلم، با ریتمی سریع و پرش‌های ناگهانی، تلاش می‌کند انرژی کودکانه را حفظ کند. اما همین سرعت، گاه انسجام روایت را از بین می‌برد. پیوستگی صحنه‌ها بیشتر بر اساس جلوه‌های ویژه است تا منطق داستانی.

پیام های این فیلم

توانایی دولیتل در صحبت با حیوانات، استعاره‌ای از همزیستی و احترام به طبیعت است همچنین شخصیت دولیتل، پس از مرگ همسرش، نمادی از انسانی است که در پی ترمیم زخم‌های عاطفی است و سفر برای یافتن گیاه افسانه‌ای، نمادی از جست‌وجوی امید و نجات است.

در ادامه با نقد فیلم دولیتل (Dolittle) همراه محتواگرشو باشید.

ویژگی های اجتماعی فیلم | نقد فیلم دولیتل (Dolittle)

Dolittle در بستر سنت طولانی اقتباس از کتاب‌های هوگ لافتینگ ساخته شده است؛ داستان‌هایی که از دهه‌ی ۱۹۲۰ تاکنون بارها به فیلم و سریال تبدیل شده‌اند. این فیلم تلاش می‌کند نسخه‌ای مدرن و جهانی از آن ارائه دهد، اما در نهایت بیش از آن‌که بازتابی از فرهنگ معاصر باشد، به یک محصول سرگرمی خانوادگی بدل می‌شود.

ویژگی های طلایی فیلم

رابرت داونی جونیور، با لهجه‌ای عجیب و انتخابی غیرمنتظره، شخصیت دولیتل را به شکلی متفاوت ارائه می‌دهد. اجرای او ترکیبی از شوخ‌طبعی و غم پنهان است، اما گاه به‌دلیل آشفتگی روایت، عمق لازم را پیدا نمی‌کند.

بازیگران مکمل انسانی، مانند آنتونیو باندراس و مایکل شین، با انرژی و اغراق، فضای کمیک فیلم را تقویت می‌کنند. صداپیشگی حیوانات، با حضور ستارگان متعدد، لحظات طنز و جذابیت کودکانه می‌آفریند.

عمارت دولیتل، با جزئیات فراوان و فضای پرحیوان، یکی از نقاط قوت بصری فیلم است. لباس‌های دوره‌ی ویکتوریایی، با رنگ‌های غنی و طراحی دقیق، فضایی تاریخی و فانتزی می‌سازند.

صحنه‌های کشتی و جزیره، هرچند پرزرق‌وبرق، گاه بیش از حد مصنوعی جلوه می‌کنند.

فیلم، با ترکیب جلوه‌های ویژه و صداپیشگی ستارگان، تلاش می‌کند تجربه‌ای تازه بیافریند.

اما در نهایت، به‌دلیل آشفتگی روایت و کارگردانی، نتوانست جایگاهی ماندگار در سینما یا فرهنگ عامه پیدا کند. با این حال، به‌عنوان نمونه‌ای از تلاش برای بازآفرینی یک افسانه کلاسیک، قابل توجه است.

در ادامه با نقد فیلم دولیتل (Dolittle) همراه محتواگرشو باشید.

نتیجه گیری | نقد فیلم دولیتل (Dolittle)

Dolittle در بستر سنت طولانی اقتباس از کتاب‌های هوگ لافتینگ ساخته شده است؛ داستان‌هایی که از دهه‌ی ۱۹۲۰ تاکنون بارها به فیلم و سریال تبدیل شده‌اند. این فیلم تلاش می‌کند نسخه‌ای مدرن و جهانی از آن ارائه دهد، اما در نهایت بیش از آن‌که بازتابی از فرهنگ معاصر باشد، به یک محصول سرگرمی خانوادگی بدل می‌شود.

با تشکر از شما که ما را در نقد فیلم دولیتل (Dolittle) همراهی کردید .

نظرات و پیشنهادات خود را در رابطه با نقد فیلم دولیتل (Dolittle) در بخش کامنت با ما در میان بگذارید.